ในที่ประชุมประจำสัปดาห์ กับ ผู้รับเหมา
ซึ่งเราจะเริ่มต้นด้วยเรื่องความปลอดภัย
จากนั้นตามด้วยเรื่องของความคืบหน้าโครงการ
เสมอ
การประชุมวันนั้น
มีผม กับ โมดิ เป็นตัวแทนบริษัท
ส่วนผู้รับเหมา มีนายถั่ว กับ วิศกร
ระหว่างที่ผมนำเสนอ
รายการติดตามประเด็นที่ต้องแก้ไข
ตาม action plan
จู่ ๆ
นายถั่วก็พูดขึ้นมาว่า
“คุณรู้ไหมว่า ผมเซฟชีวิตคุณ ไม่ต่ำกว่า 2 ครั้งแล้ว ถ้าคุณยังไม่เปลี่ยนวิธีทำงาน ผมไม่รู้ว่าจะช่วยคุณได้ต่อไปแค่ไหน”
“คุณพูดอะไร ผมไม่เข้าใจ”
ผมงง กับสิ่งที่นายถั่วกำลังพูด
“ลูกน้องของผม เตรียมมีดไว้แล้ว
ถ้าผมไม่ห้ามไว้ ป่านนี้คุณคงมีชื่ออยู่แค่ในหนังสือพิมพ์กรอบเล็ก ๆ”
“ใครที่จะทำร้ายผม ผมจะได้แจ้งความจับ
ข้อหาพยายามฆ่า”
ผมถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“ออกไปแล้ว !”
นายถั่วตกใจรีบตอบปัด ไม่ยอมบอกชื่อ
ถึงตอนนี้
ผมเข้าใจสิ่งที่นายถั่วต้องการสื่อสาร
ผมไม่รู้สึกกลัวแม้แต่นิดเดียว
กับคำขู่ หรือ คำอ้างบุญคุณที่ได้ยิน
แต่กลับรู้สึกขยะแขยง
คนคนนี้มาก
เดี่ยวจะเล่าให้ฟังว่าทำไม
“ถ้าการที่ผมทำงานอย่างตรงไปตรงมา
เพื่อช่วยปกป้องชีวิตของคนทำงาน
กลับสร้างความไม่พอใจให้พวกเขา
จนกระทั่งผมโดนทำร้าย
ผมไม่เสียใจเลย หากโดนทำร้ายจริง ๆ
และยังยืนยันว่าจะทำหน้าที่เหมือนเดิม
ครั้งหน้า
คุณไม่ต้องห้ามลูกน้องคุณอีกต่อไปแล้ว”
นายถั่วได้แต่นิ่งเงียบ
ส่วนโมดิ project manager ชาวอินเดีย
ก็ตกใจไม่น้อย สังเกตได้จากสีหน้า
ผมขอเล่าเบื้องหลังสักนิดหนึ่งว่า
ทำไมผมจึงไม่กลัว
ความจริงแล้ว
โอกาสที่ จป. อย่างเรา ๆ
จะโดนทำร้าย
หากประเมินความเสี่ยงแล้ว
ก็เป็นไปได้
แต่สำหรับครั้งนี้
ที่นายถั่วพูดขู่
ผมไม่เชื่อจริง ๆ
สาเหตุเป็นเพราะว่า
งานโครงการนี้
เป็นโครงการขนาดเล็ก
และผมรู้จักลูกน้องของนายถั่วทุกคน
ซึ่งทั้งหมดเป็นคนเขมร
เราสนิทสนมกันดี
ผมใช้เวลาอยู่หน้างาน
พูดคุยกับพวกเขาทุกคนทุกวัน
มากกว่านายถั่วด้วยซ้ำ
หากผมจะโดนทำร้ายจริงก็ต้องเป็นเพราะ
นายถั่วออกคำสั่งนั่นแหละ
พวกเขาไม่คิดทำร้ายผมเองอย่างแน่นอน
ด้วยสาเหตุนี้
ผมจึงไม่เชื่อว่าพวกเขาจะคิดไม่ดีกับผม
และเรื่องนี้ ไม่ว่าจะจริงหรือไม่จริง
การที่นายถั่วยกมาพูดในที่ประชุมก็มีแต่สร้างความเสียหายให้ตัวเอง