หนึ่งเดือน ก่อนที่สัญญางานของผมจะสิ้นสุด
มีเจ้าหน้าฝ่ายการเงิน ซึ่งเป็นสุภาพสตรีชาวเกาหลีเดินทางมาคุยด้วย
เรื่องเงื่อนไขการต่อสัญญางาน
สารภาพตามตรงว่าในตอนนั้นผมยังชอบสายงานก่อสร้างมากกว่างานในโรงงาน
จึงเจรจาต่อรองเรียกร้องไป 2 อย่าง
1. เงินเดือน 70K
2. วันหยุดเสาร์-อาทิตย์
คำตอบที่ได้
เธอบอกว่าเรื่องวันหยุดไม่มีปัญหา
แต่เงินเดือนต้องขอพิจารณาก่อน
หลังจากนั้น
ผมเข้าใจว่าเงื่อนไขที่เรียกร้องไป คงจะไม่ผ่าน
เพราะบริษัทเริ่มมีการเรียกผู้สมัครงานเข้ามาสัมภาษณ์อยู่หลายคน
จนกระทั่งเหลือเวลาอีก 2 อาทิตย์
เจ้าของหอพักที่ผมเช่าอยู่
เข้ามากดดันว่า
ถ้าจะไม่อยู่ต่อ
ต้องรีบบอก
เพราะจะได้ติดต่อให้คนที่จองคิวเอาไว้
เข้ามาอยู่แทน
ผมจึงไปถามหาคำตอบกับผู้บริหาร
ซึ่งก็คือ ดร. แสง MD คนใหม่
สรุปว่า ดร. แสง ก็ตอบไม่ได้
โดยโยนไปที่ผู้บริหารจากส่วนกลางที่ยุโรป
เวลาผ่านไปกระทั่งอาทิตย์สุดท้าย
ยังไม่มีใครให้คำตอบผมได้ว่าจะจ้างต่อหรือไม่
ผมตัดสินใจบอกเจ้าของหอพักว่า
ผมจะย้ายออกอย่างแน่นอน
ถึงตอนนี้ผมเริ่มไม่พอใจ
ตรงที่
ถ้าไม่จ้างต่อก็ไม่เป็นไร
ขอให้บอกมาเท่านั้น
จะได้จัดการกับชีวิตตัวเองได้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป
และแล้วก็เหลือ 3 วันสุดท้ายก่อนหมดสัญญางาน
ผมยังไม่ได้คำตอบเช่นเดิม
แต่เผอิญว่าวันนั้นมี CFO จากยุโรปมาประชุม
และผมถูกเรียกเข้าไปรายงานสรุปข้อมูล
ขณะที่ทุกคนกำลังคุยกันเรื่องงาน
ผมซึ่งนั่งนิ่งเงียบมาตลอด
ตัดสินใจยกมือกลางที่ประชุม
“ขอผมถามคำถามสักข้อได้หรือไม่ครับ”
“ได้สิ”
CFO ตอบ
วินาทีนั้นทุกคนคงคิดว่า
ผมจะพูดเรื่องงานที่คุยกันอยู่
แต่เปล่าเลย
“สัญญางานของผมเหลือแค่ 3 วัน
จะไม่ต่อสัญญาก็ไม่เป็นไร
ผมแค่แปลกใจว่า
ทำไมไม่มีใครสักคนที่ให้คำตอบผมได้”
CFO ทำหน้าตกใจ
หันไปถามผู้บริหารรอบวง
“ทำไมถึงปล่อยให้เป็นแบบนี้”
หลังการประชุมวันนั้น
ผมได้สัญญาฉบับใหม่
เป็นลูกจ้างประจำ
ในตำแหน่งที่เรียกว่า
SHE Coordinator
พร้อมกับการต้องย้ายหอพัก
เนื่องจากยกเลิกที่เก่าไปแล้ว